Piękna, niepokojąca i wzruszająca opowieść o okrucieństwie wojny i zakazanej miłości, o historii i teraźniejszości, upadku i ocaleniu, młodości i starości, bogactwie i ubóstwie, życiu i śmierci.

Powieść niejednoznaczna, intymna, kameralna, napisana pięknym językiem (wysokim i niskim stylem zarazem), pełna metafor, niedopowiedzeń i niejasności, być może bardziej liryczna i dramatyczna niż epicka.

Tytułowa Sońka, białorusinka zupełnie przypadkiem spotyka na swojej drodze Igora, reżysera teatralnego (a właściwie to Igor spotyka Sońkę) i to właśnie jemu opowiada (spowiada się?) bolesną i pełną dramatów historię swego życia. A może historia ta jest jedynie wymyślona na potrzeby spektaklu teatralnego, nad którym Igor pracuje? Może opowieść Sońki jest opowieścią o znamionach autobiografii?

Może Sońki w ogóle nie było? Może się Igorowi/Ignacemu (przy)śniła?

Nowela godna polecenia, uwagi i refleksji. Nominowana do Literackiej Nagrody Nike - czy słusznie? Drodzy Czytelnicy, oceńcie sami.

Okładka książki pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl

Natalia Borys